Verliefd op Tanzania

Hallo iedereen,

Nu een weekje in Tanzania en ik kan zeggen dat ik steeds meer verliefd wordt op het land, de mensen en het weeshuis waar ik werk.

Woensdag ben ik met de chauffeur van het weeshuis Naomi gaan ophalen, zij is een kindje van het weeshuis en was ziek. Ze moest voor 2 dagen in het ziekenhuis blijven, een verzorgster van het weeshuis is bij haar gebleven. De zaal waar ze op sliepen zag er zo anders uit dan in NL. Heel armoedig eigenlijk, zoals je weleens in films ziet. Naomi had nog medicatie nodig want ze heeft een longonsteking, dankzij de inzameling van mijn werk in NL heb ik de medicatie voor dit kleine meisje kunnen betalen. Het weeshuis heeft hier vaak geen geld voor, ze bestaan van donaties. Nu moet Naomi iedere dag naar het ziekenhuis om de medicatie toe te dienen.

Die dag ben ik smiddags met een andere vrijwilligster naar Arusha gegaan en zijn we wat wezen eten. Het is een uurtje rijden met de Dalla Dallas van ons huis naar de stad. Het was dus een lange zit in een busje met teveel mensen tegelijkertijd. Het was fijn haar ervaring hier in Tanzania te horen, zij heeft hier 6 weken gewoond en gewerkt.

Gisteren was ook weer een leuke dag in het weeshuis, ik ga steeds meer genieten van de kinderen en leer ze steeds beter kennen. De kinderen mij ook. Om 13 uur was ik klaar met werken en ben ik anderhalf uur terug gaan lopen. Dit om te ervaren hoe het is om van het weeshuis naar mijn huis te lopen. Een andere vrijwilligster loopt iedere dag 4.5 uur. Ik dacht dat ik dat wel ff zou doen, maar het is zo zwaar om in die hitte te lopen en dan een berg op. Toch trots dat ik dit gedaan heb en wil dit volgende week weer gaan doen. Het is zo mooi om daar te lopen, je komt zoveel mensen tegen die allemaal een praatje met je willen maken. Iedereen roept "Karibu" naar je en zwaaien. Het is een fijn gevoel dat je zo geaccepteerd wordt in een vreemd land. Ik ben dan ook nog niet bang geweest als ik alleen op straat niet. Veel dalla dallas toeterden naar me omdat ze willen dat je instapt. Moe maar voldaan voelde ik me en ben gaan slapen.

Vandaag weer volop genoten van de kinderen, de verzorgsters beginnen ook te wennen aan mijn aanwezigheid en staan nu open voor contact. 1 verzorgsters werkt er al 13 jaar en is begonnen op haar 18de. Ze heeft zoveel liefde voor de kinderen, heel bijzonder om te zien. Ze hebben me geleerd hoe ik een kindje moet verschonen, dat gaat niet op de manier zoals in NL. Ze doen dat met heel veel doeken en een plastic omhulsel. Ook heb ik voor de baby die nog maar 4 maanden is haar fles gemaakt en gegegeven. Het was weer een geweldige dag en ik vind het jammer dat het nu weekend is en ik pas weer maandag mag gaan werken.

Ik ga morgen naar Mount Meru om te gaan zwemmen.

Tot de volgende keer!