Week 11 alweer!

Hallo lieve volgers, 

Mijn excuses dat jullie al bijna drie weken niks van mij hebben gehoord, maar dat ik alleen maar een goed teken dat  ik me hier prima vermaak. Ik voel me nog steeds thuis hier en het is zo genieten. Met de andere meiden Denise en Anniek heb ik het heel erg naar mijn zin, het klikt zo goed en ondernomen veel leuke activiteiten. 

Zo zijn we naar de Massai Market geweest, wat een ervaring was dit zeg. Er zijn allemaal kleine winkeltjes naast elkaar en alle verkopers dwingen je om in hun winkel te kijken. Ze zeggen dat ze een goede prijs voor je hebben, zijn vriendelijk en doen er alles aan om wat aan je te verkopen. Aangezien ik moeilijk nee kan zeggen en ik het dan sneu vindt voor de verkopers, heb ik bijna in ieder winkeltje wat gekocht. Ze gaven ook aan dat wij de enige ''Mosungu's'' waren van die dag en dat ze 7 dagen per week dit werk moeten doen. Wat ik wel heel opmerkelijk vond is dat zelf de Afrikanen hier weten dat Nederlanders alleen maar ''Kijken kijken, maar niet kopen''. Met mijn portemonnee lichter en vermoeid zijn we terug naar huis gegaan. Ook hebben we hier in Tanzania koningsdag gevierd, de Nederlands Ambassade had een hele dag vol activiteiten en een afterparty  georganiseerd. We hebben een voetbalwedstrijd, Nederland tegen de rest van de wereld, mogen bijwonen. We hebben heerlijke cheeseburger gegeten en zijn naar de afterparty gegaan. Heel gek was het om weer zoveel Nederlandse mensen te zien en te moeten oppassen met wat je zegt aangezien iedereen je kan verstaan. Wij zijn gewent om nu over alles te kunnen praten aangezien de Tanzanianen ons niet kunnen verstaan. De afterparty was hartstikke gezellig, heerlijk mee zitten zingen met ''Kom van dat dak af'' en ''Het is een nacht''. Vorige week hebben we ook heerlijk karaoke gezongen in onze favoriete club ''Via Via''. Zelf de Tanzanianen gingen meezingen met het lied ''Leef'' van Andre Hazes, volop genieten dus. 

Ik ben zo van Afrika gaan houden dat Anniek en ik vorige week zelfs een tattoo hebben laten zetten van Afrika met een hartje op de plek van Tanzania. De tattoo is heel mooi gezet en ik ben er hartstikke blij mee, ook al deed het laten zetten nogal zeer. 

Twee weken geleden hebben we afscheid genomen van Anne, onze contactpersoon hier had een barbecue georganiseerd, dit stelt helaas niks voor bij de barbeque's die we in Nederland hebben. Volgende dag Anne naar het vliegveld gebracht. Toen besefte ik dat ik ook alweer, voor mijn gevoel, bijna naar huis moet. Hier zie ik ontzettend tegenop, om weer Nederland te moeten zijn met alle strikte regeltjes en alle drukte. Gelukkig heb ik nog twee weken hier en daarna nog twee weken vakantie met mijn vader.  

Ook hebben wij hier gezellig filmavondjes waarbij we onszelf op heerlijke lekkernijen trakteren. Toastjes met brie of kruidenkaas, chips, snoep, wraps en ga zo maar door. Ook doen we regelmatig spelletjes en dit gaat gepaard met veel tranen van het lachen. Je kan je vast voorstellen dat we een goede band met elkaar hebben en we veel met elkaar delen nu we 24/7 bij elkaar zijn. Ik zal dit ook zeker gaan missen als ik in Nederland ben. 

Bij Cradle of Love Baby Home (werk) gaat het nog steeds heel goed en ben ik ook nog volop aan het genieten. Ook heb ik het gevoel dat ik er echt bij hoor en dat de mensen tevreden zijn over het werk wat ik uitvoer. Twee weken geleden heb ik samen met Anniek een baby moeten ophalen bij het ziekenhuis. Dankzij een donatie van familie heb ik de benzine kunnen betalen om de baby op te halen. Deze baby was aangemeld bij de sociale dienst door het hoofd van een dorp. De ouders van het kindje zijn alcoholisten en namen zelfs de baby mee naar de bar. De moeder is gevlucht en de vader stond er dus alleen voor. We kwamen aan bij het kantoortje en toen gingen de social worker en manager van Cradle in gesprek met de sociale dienst. Helaas verstonden wij hier niks van, want het was allemaal in het Swahili's. Later gaven ze aan dat ze over de situatie aan het praten waren en dat de vader niet meer voor het kind kon zorgen. De familie moest mee naar Cradle zodat zij konden zien waar ze hun kind konden bezoeken als ze dit wilden. Aangekomen moesten ze naar het kantoor toe, op den duur werd ik geroepen en werd er gevraagd of ik het kind wilde meenemen naar de babygroep. Verschrikkelijk vond ik dit, want ik moest zonder pardon het kind uit de armen nemen van de familie en het voelde als het kind afpakken. Toch ben ik blij dat het kind bij Cradle is, want het was zo ondervoed, verschrikkelijk om dit te zien. Nu gaat het goed met de baby en wordt ze steeds sterker. 

Vorige week is de dokter weer langs gekomen om alle kinderen na te kijken, helaas waren er veel kinderen ziek en hadden medicatie nodig. Gelukkig heb ik dit als een donatie kunnen geven en zie ik de kinderen nu alweer opknappen. Anniek en ik zijn dinsdag mee geweest voor de wekelijkse boodschappen. Anniek heeft de wekelijkse boodschappen al een donatie gegeven. Ik ben samen met de manager naar de supermarkt geweest en Anniek is de lokale markt op gegaan met een Nanny. Toen we hun weer gingen ophalen was het een chaos op de markt. Er kwamen allerlei jongens op onze auto af en wilde met mij praten. Er werd geroepen ''Rafiki'' (vriend) en ''Mosungu''. We zijn uitgestapt en hebben geholpen de boodschappen in de auto te zetten. De marktjongens vroegen of wij hun lunch wilde betalen. Eerst had ik gezegd dat ik alleen de lunch van de jongens ging betalen die geholpen hadden, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ook de andere jongens (ongeveer 20) niks te geven. Dolgelukkig waren ze met het nieuws dat ze allemaal lunch kregen. Het is best wel sneu als je te horen krijgt dat deze jongens op straat leven en geen toekomst hebben. Ze gaan niet naar school en krijgen hun geld door op de markt te helpen. Vaak gebruiken ze dit geld voor drugs. Helaas is er geen opvang voor deze jongens. Dit deed me aan mijn werk in Nederland denken en ik zou deze jongens graag willen helpen. Ik besefte dat wij in Nederland echt wel hele goede zorg hebben voor mensen die in deze omstandigheden leven en ben dankbaar hiervoor. Na dit alles zijn we een lunch gaan halen bij een huis in de stad, heel bijzonder om dit te zien. Dit is gewoon bij iemand in de achtertuin en hier komen veel lokale bevolking hun lunch halen. We hebben heerlijke chips Mayai gegeten, dit is ei met friet erin. 

Gisteren zijn we ook een hele dag op pad geweest om inkopen te doen. Cradle heeft een donatie gekregen vanuit Australië en hebben we de opdracht gekregen om kinderwagens, een blender, een juicer en een deurklink te kopen. Zelf wilde ik een sterilisator kopen voor de babygroep. Zij steriliseren de flessen door in een bak kokend water te doen. Door een donatie van mijn tante, opa en mijzelf heb ik dit kunnen kopen. Pffoeee wat vermoeiend is een dag in de stad zeg. Niet normaal, heel erg druk, overal mensen op straat, overal mensen die met je praten of iets willen verkopen. Ook duurt het letterlijk een uur voordat je uiteindelijk iets gekocht hebt, aangezien iedereen hier "pole pole'' (doe maar rustig) is. Een hele dag slenterend door de stad, kan je je voorstellen dat ik dan heel blij ben dat als ik thuis kom er een heerlijk maaltijdje Ugali voor me klaar staat? 

Ik vind het echt indrukwekkend om het lokale leven van de Tanzanianen hier te zien, ik ben van de week met een vriend bij zijn dorpje gaan kijken. Heel bijzonder en ik besef dan ook dat wij hier echt in een luxe huis zitten. Zij leven daar met heel de familie bij elkaar en zorgen allemaal voor elkaar. Er waren kindjes die bang voor mij waren, omdat ze nog nooit een ''Mosungu'' van dichtbij hadden gezien. Ook ben ik op bezoek geweest bij één van de Nanny's, het huis zag er armoedig uit en was nog niet af omdat ze niet genoeg geld hadden. Er stond een koe in de achtertuin en een paar kippen. Ze leven daar in een klein huisje met zijn zessen. Toch is deze vrouw altijd zo gemotiveerd en gelooft ze erin dat ze een beter leven gaat krijgen. Ook was ze heel dankbaar dat ik de moeite deed om bij haar op bezoek te gaan. 

Na elf weken ben ik de 'dalla dalla's'' wel echt zat! In een busje moeten staan, omdat ze er wel 25 mensen in proppen. Je met je hoofd in iemands oksels zit en je bijna geen ademruimte hebt, omdat iedereen zo dicht op je zit. Er worden zelfs kippen in het busje gezet, die zijn dan vastgebonden aan hun poten, ik als dierenliefhebster vond dit natuurlijk verschrikkelijk. Ook is het zeer irritant dat de ''Dalla dalla'' medewerker je het busje bijna insleurt omdat hij klanten wil hebben. Vorige keer was ik het zo beu dat ik ruzie kreeg met één van de medewerkers. Hier hebben ze geen respect voor en blijven gewoon aan je arm trekken. Ik neem daarom liever een 'Piki piki'' (brommer). Heerlijk achterop een brommer en ook nog is kunnen genieten van de natuur. 

Met Manka (huisvrouw) en Joshua (bewaker) gaat het ook nog steeds goed. Manka haar zusje was vorige week erg ziek, zij had Malaria en moest naar het ziekenhuis. Aangezien Manka haar familie 2 uur weg woont en zij haar familie al heel lang niet gezien had, hebben wij haar die dag weg gestuurd naar haar familie. Omdat zij bijna geen inkomen heeft heb ik de vervoerskosten voor haar betaald. Dolgelukkig was ze. Gelukkig gaat het nu goed met haar zusje. Joshua nemen we weleens mee op stap, heerlijk vind hij dit. Even weg uit het huis en dansen. 

Ik denk dat ik nu wel ongeveer de hoogtepunten van de afgelopen 3 weken heb gemeld. Ik heb het nog steeds naar mijn zin en dit voelt als mijn thuis. 

Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende keer. 

Liefs,

Vivian