Begin van mijn vrijwilligerswerk

Gisteren ben ik voor het eerst naar ''Cradle Of Love Baby Home'' geweest. In dit huis zal ik drie maanden gaan werken. Ik was best zenuwachtig, omdat ik niet precies wist wat ik kon verwachten. Om 8 uur vertrok ik met Allan naar het huis. We gingen met de ''Dalla Dallas''. Onderweg vroeg ik aan Allan wat de namen zijn van de plek waar ik afgezet moet worden om naar huis te gaan, aangezien ik dat alleen moest doen. De plek van het kindertehuis heeft ''Dennish'' en de plek van mijn huis heet ''Darajani''.

Na vijftien minuten kwamen we aan bij Dennish, we moesten nog z'on 5 minuten lopen naar het kindertehuis. Eenmaal daar aangekomen, kreeg ik een rondleiding van de receptioniste. Allan was ondertussen al naar huis gegaan om mais te gaan zaaien. Ik werd door de receptioniste naar de jongste kindjes gebracht van het huis en ze zei me dat ik met de kinderen mocht gaan spelen en ik foto's mocht maken voor familie. Dit laatste vond ik nogal raar, omdat ik het respectloos vond om gelijk van alle babys fotos te maken. Één kindje was constant aan het huilen en ik vroeg aan de begeleiders wat nou eigenlijk de reden was dat het kindje huilde. Zij zei dat hij het fijn vond om vast gepakt te worden en dus deed ik dat. Rond 9 uur kwam er een andere vrijwilligster, een meisje uit Canada. We gingen met de kinderen spelen op een kleed en op den duur moesten we de kindjes de fles geven. Heel bijzonder om te zien dat 8 kindjes tegelijkertijd de fles krijgen en omdat er niet genoeg begeleiders zijn om ieder kind om ste beurt, leggen ze de babys op de grond en pakt de baby zelf te fles. Na het voeden werden de kindjes verschoond en op bed gelegd. De andere vrijwilligster vroeg of ik mee ging naar de wat oudere kindjes, deze waren buiten aan het spelen. Toen wij op het plein aankwamen begonnen alle kindjes te lachen en sommige kwamen rennend op ons af. Zo blij om ons te zien. Ik heb gespeeld met de kindjes en genoot van alle glimlachen op de gezichtjes.

Op den duur werd er gevraagd of ik mee wilde gaan naar het ziekenhuis, want er was een kindje ziek. Ik stapte in de auto en kreeg het kindje in mijn armen gedrukt. Zonder autoriem en zonder stoeltje voor het kindje reden we naar het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam wist ik niet wat ik zag, wat een ongeregeld en chaotische bedoeling. We werden geholpen door een arts en er werd ons gezegd dat het kindje een nacht moest blijven in het ziekenhuis vanwege te hoge koorts. Ik ben toen terug gegaan naar het kindertehuis en dit verteld en toen mocht ik naar huis.

Alleen met de ''Dalla Dallas'' terug naar huis, ik was natuurlijk super zenuwachtig aangezien de busjes volgepropt worden met mensen en het allemaal zeer onduidelijk is waar je moet uitstappen en waar een busje stopt. Gelukkig ben ik veilig thuis aangekomen, wel na ik twee keer ten huwelijk ben gevraagd en er veel mensen om geld vroegen.

Vandaag ben ik  weer naar het kindertehuis geweest. Het was weer hartstikke leuk en ik heb weer genoten van alle lieve en vrolijke kindjes. Ik vind het zo bijzonder dat ik denk 10 begeleiders een heel huis runnen met ongeveer 28 kindjes. En de manier waarop hun dit doen heb ik diepe respect voor.

Ik weet nu inmiddels dat Mosungu ''Witte Mens'' betekent en Asanté Dankjewel is. Karibu betekent welkom. Het is hier prachtig weer en de mensen zijn hartstikke vriendelijk. Ik ben echt aan het genieten nu en ik begin te wennen aan het leven hier.

Morgen ga ik naar de markt in Tengeru na mijn werk bij het kindertehuis.

Tot volgende keer.