Drukke week

Drukke week

Goedenavond iedereen, 

Vandaag weer tijd en zin om een reisverhaal te typen, deze week heb ik 

veel ondernomen en de week is voor mij daarom ook voorbij gevlogen.

Nog steeds heb ik het erg naar mijn zin, maar het word tijd dat er nieuwe 

vrijwilligers in het huis komen aangezien ik nog steeds als enigste vrijwilliger

in het huis zit. Morgen komt er een nieuwe vrijwilligster en een dinsdagnacht. 

Hier kijk ik dan ook naar uit. Wel zal het weer wennen zijn om de kamer waarin ik 

nu slaap te delen, ik ben gewend aan de luxe van een prive kamer. 

Deze week ben ik samen met twee andere vrijwilligers naar de stad gegaan. 

Pffff wat een gedoe en wat een drukte, ik dacht dat ik gek werd van alle mensen 

die iets van me wilde. Geld, een praatje, een foto en natuurlijk dat ik in hun Dalla dalla 

stapte, het werd zelf zo gek dat ze soms zelf aan me gingen trekken om mij in hun 

dalla dalla te krijgen. En kan je je voorstellen dat het dan rond de 30 graden is en 

een felle zon op je schijnt. Ach jaa, we zijn naar drie verschillende plekken geweest, 

allereerst zijn we naar een winkelcentrum geweest, waar alleen maar Mosungu mensen

komen. We hebben daar geluncht. We zijn daarna naar een organisatie gegaan waar 

mensen met een lichamelijke beperking werken. Zij maken bijvoorbeeld kleden, glazen,

decoratie voor in huis. Was mooi om te zien wat ze allemaal maakte en hoe een 

vredige plek dit was. Daarna zijn we naar het Culture centre geweest. Het was zo druk 

dat we nauwelijks in een Dalla dalla konden en diegene waar we in konden moesten 

we in staan, half hangend over de mensen heen. Zie je het al voor je een busje wat 

geschikt is voor ik denk 15 man, maar waar 20 a 25 man in gepropt wordt. Bij het 

Culture centre mooie beelden gezien van verschillende diersoorten. Zie fotos. 

Al met al het was een leuke, gezellige dag en ik heb veel gelachen met de vrijwilligster. 

Ook ben ik deze week een paar keer mee geweest naar de kamer van de 

huishoudelijk medewerkster. Zij werkt dus 7 dagen in een week van 7 tot 19 uur en 

gebruikt haar kamer echt alleen om in te slapen. Eigenlijk vind ik dit best triest, 

maar voor hier in Tanzania heeft zij het echt heel goed. Hartstikke trots was ze dat 

ze aan mij haar kamer mocht laten zien. 

Op een dinsdag ben ik samen met Julie (vrijwilligster uit Australië) naar het 

ziekenhuis gegaan met twee jonge kindjes die HIV hebben. Zij moeten iedere 

maand voor nieuwe medicatie naar het ziekenhuis en krijgen zij ook een bloedtest.

Verschrikkelijk was dit. Het is zo armoedig in dat ziekenhuis en telkens schrik ik 

weer van de werkwijze van de medewerkers. Als patient heb je totaal geen privacy, 

er komen gewoon andere patienten binnen lopen en iedereen kan mee genieten van 

je lichamelijke klachten. Het bloedprikken lukte niet in één keer waardoor we naar een 

andere verpleegster moesten. Ook dit duurde erg lang en een kindje horen huilen 

voor wel 15 tot 20 minuten is hart verscheurend. Na een hele ochtend in het 

ziekenhuis gezeten te hebben, hadden we gelukkig de juiste medicatie en konden 

we terug naar huis. Jammer genoeg hoorde we een paar dagen later dat het 

bloedprikken niet goed gelukt was en moest ik weer terug met het kindje om bloed 

te laten prikken.... Dit keer wel gelukt en de uitslag was goed. 

Van de week ‘s avonds met de huishoudelijk medewerkster en de watchman een 

kaart spel gedaan, was hartstikke gezellig. Ik vind het soms zo triest voor hun, want

in mijn ogen zitten ze gewoon gevangen in dat huis en moeten ze alles doen voor 

de vrijwilligers. Daarom heb ik ze gevraagd met me mee te gaan naar de kerk. 

Ik moest natuurlijk wel toestemming vragen aan de baas, maar gelukkig mocht dit.

Ze vonden het hartstikke fijn even weg te kunnen en hun gedachten te verzetten. 

Was een mooie ervaring in de kerk, veel anders dan ik in Nederland gewend ben. 

Vooral het gezang van het koor vond ik mooi. Helaas begreep ik van de dienst niet 

veel omdat het allemaal in het Swahili’s was. 

Van de week zijn we met de oudere kindjes van het weeshuis naar een grote golfbaan 

geweest, we hebben hier gepicknickt en zijn daarna door een park gereden waar we 

zebra’s, buffalo’s en antilopen hebben gezien. Zeer indrukwekkend en de kindjes 

hebben genoten. Deze zijn het totaal niet gewend om buiten de deur te komen en 

waren daarom allemaal hartstikke moe na deze trip. 

Gisteren zijn we naar een andere opvang gegaan, als de kindjes van de opvang 

waar ik werk twee jaar zijn gaan ze vaak naar deze opvang. We waren heel benieuwd 

hoe dit eruit zou zien, maar het was echt prachtig. Groot stuk grond met daarop 

verschillende huizen voor de kinderen. We werden hartelijk ontvangen en de kindjes 

waren zo vriendelijk en respectvol. Ze stelden zich netjes voor en een paar kinderen 

vertelde nog hun verhaal, hierdoor werd ik zo geraakt dat ik mijn tranen in moest 

houden. Een geweldige plek voor de kinderen om toch een soort van familie gevoel 

te hebben. Dit gezien te hebben geeft me een gerust gevoel, nu weet ik dat de 

kinderen vanuit het weeshuis in een goed ander weeshuis terecht komen. 

Deze week hebben Julie en ik nieuwe babyflessen gehaald, dit omdat er maar 

6 waren en er steeds 1 kindje moest wachten en dit niet zonder gehuil. Dankzij 

een donatie van mijn tante heb ik deze kunnen aanschaffen. 

We hebben van de week goed nieuws ontvangen, één kindje uit de opvang mag 

weer terug naar haar oma. Deze gaat voor haar zorgen. Dit is een traject 

geweest van wel een jaar lang. Met Social Workers en de overheid zijn ze 

gaan onderzoeken of het mogelijk is dat zij weer terug ging naar familie. 

Gelukkig voor haar is dit mogelijk, want zij zou niet naar een andere opvang 

kunnen aangezien zij HIV heeft en een andere opvang deze kinderen niet toelaat. 

Ik denk dat jullie het wel aan mijn verhaal kunnen lezen, maar ik heb het 

echt naar mijn zin en maak hele leuke dingen mee. De tijd vliegt voor mijn 

gevoel voorbij. Nu alweer drie weken hier. Ik mis jullie allemaal wel een beetje, 

maar gelukkig heb ik gewoon internet hier en kan ik appen en bellen wanneer ik wil. 

Tot de volgende keer! 

Liefs, 

Vivian