tweede week

Hallo iedereen,

Vandaag is het precies twee weken geleden dat ik aankwam in Tanzania, ik moet jullie zeggen dat ik gewend ben hier en ik mijn leven hier geweldig vind. De vriendelijkheid van de mensen, de geweldige kindjes, de dalla dallas, de respectvolle manier van omgaan met elkaar en de rust die ik ervaar vind ik heerlijk.

Vorige week zaterdag ben ik naar Mount Meru geweest, dit is een luxe hotel, waar je ook kan zwemmen en zonnen. Helaas was ik mijn zonnebrand vergeten en heb ik door een zonnesteek een hele dag op mijn bed moeten liggen. Wel was het super mooi, daar en werd ik behandeld als koningin. Het gaf me wel een raar gevoel, omdat ik zie hoeveel armoede er in Tanzania is, maar er toch zo een plek is met zoveel luxe. In Tanzania hebben veel inwoners een goede opleiding gevolgd, maar krijgen ze niet de geschikte baan en leven vaak in armoede. Ik vind het zo triest om te zien dat deze mensen zich niet verder kunnen ontwikkelen, terwijl zij wel de capaciteit hiervoor hebben. Dit laat me ook beseffen dat wij in Nederland het zo goed hebben, wij kunnen ons ontwikkelen en wij kunnen een baan nemen die we leuk vinden. Deze mensen zijn al blij als ze een baan hebben, ook al is dit niet de baan die ze zouden willen. Veel jonge mensen hebben hier een brommer waarmee ze langs de straat staan om mensen te vervoeren, dit doen ze dan de hele dag en krijgen hier weinig geld voor. Veel van deze jongeren hebben een goede opleiding afgerond, maar komen gewoon niet aan het werk.

Deze week ben ik begonnen met het werken van een hele dag, dit omdat ik anders 's middags al om 1 uur klaar was en ik voor de rest niet heel veel te doen heb. En natuurlijk ook omdat ik zo gek ben op de kindjes. Ik raak steeds meer gehecht aan de kinderen, dit maakt het werk ook wel moeilijk voor mij. Door hun levensverhaal te horen en erachter te komen wat hun toekomst is, geeft mij dit een vervelend gevoel. Veel kinderen zijn hun moeder verloren na de bevalling of zijn ze achtergelaten bij het ziekenhuis. Hun toekomst is niet altijd zeker, veel kinderen moeten na hun 2de naar een ander weeshuis waar ze ook naar school kunnen, dit weeshuis is lang nog niet zo goed als het weeshuis waar ik werk en dit vind ik triest. De kinderen krijgen nu zoveel liefde en aandacht en ik ben bang dat ze dat in dat andere weeshuis niet gaan krijgen. Er zijn ook kinderen die nog terug gaan naar hun familie, dit geeft voor het kind een veel beter toekomstbeeld. Gisteren kwamen een oma en een vader naar het weeshuis om het kind te bezoeken. Dit was mooi om te zien en dit gaf moed, voor mij maar ook voor de verzorgsters van het weeshuis.

Gisteren kwam de dokter naar het weeshuis, deze komt één keer in de maand alle kinderen nakijken. De kinderen werden gewogen, dit was een hele gebeurtenis, sommige kinderen vonden het verschrikkelijk en sommige vonden het geweldig (ziefotos). Een paar kinderen hadden medicatie nodig en dankzij een donatie van mijn neef en zijn vriendin heb ik deze medicatie kunnen aanschaffen voor de kinderen. Op de hoop dat ze weer beter worden.

Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin in het weeshuis, ondanks er niet heel veel uitdaging in zit, maar voor nu is dat oké. Ik help de verzorgsters met de dagelijkse werkzaamheden en probeer de kindjes zoveel mogelijk liefde en aandacht te geven. Ik geniet er volop van en besef ook dat ik het heerlijk vind om met kinderen te werken en dit mij veel voldoening geeft. 

Van de week ben ik samen met twee andere vrijwilligers, één uit Australië en één uit Canada, wezen lunchen. We zijn weer wat apen tegen gekomen en de mooie natuur. We gaan morgen met nog twee andere vrijwilligers naar Arusha Town, we hopen dan een kijkje te kunnen gaan nemen bij een organisatie voor gehandicapte personen. Het is geweldig om verhalen te horen van de andere vrijwilligers over hun land en hoe het daar allemaal geregeld is. Ook is het gewoon fijn om wat contact te hebben om samen dingen te gaan ondernemen.

In het vrijwiligershuis ben ik vanaf morgen weer alleen, eigenlijk gaat me dit best goed af en red ik mezelf wel in mijn eentje. Ik had niet gedacht het fijn te vinden alleen te zijn, maar blijkt toch anders. Ik kan het heel goed vinden met de huisvrouw, het is heerlijk om met haar te kletsen over van alles. We praten veel over haar toekomst en wat ze wil met haar leven. Ook vertel ik haar over mijn leven in Nederland en waar ik allemaal mee bezig ben. Dit vind ze geweldig om te horen. De hond van het huis is echt mijn maatje geworden. Hij krijgt weinig aandacht en liefde hier, want de mensen uit Tanzania zijn het niet gewend dit aan een hond te geven. Heerlijk om een hond zo te zien veranderen als hij deze aandacht wel krijgt. Ik hoop dit over te kunnen brengen aan de mensen hier, zodat de hond dit blijft krijgen. De huisvrouw zorgt goed voor me, ik krijg iedere dag zoveel eten dat mijn idee van afvallen niet gaat lukken hier... Van de week hebben we ook de verjaardag van Nathalie gevierd, dit gaat op een andere manier dan in Nederland. Nathalie sneed kleine stukje taart en ging ons ''voeren''. We moesten ook nog een raar geluid hierbij maken. leuk om dit ook is mee te maken.

Vandaag heeft het voor het eerst geregend hier en dat was wel even lekker. Beetje afkoeling. Ook waren er twee meiden die super graag met me op de foto wilde, ik voelde me net een beroemdheid. Zo zie je maar hoe bijzonder ze de witte mens vinden.

Zoals jullie kunnen lezen heb ik het hartstikke naar mijn zin en mis ik Nederland niet. Zeker niet nu het zo koud is bij jullie. Wel mis ik natuurlijk al de vertrouwde mensen om mij heen.

Tot de volgende keer, veel schaatsplezier!

Liefs,

Vivian